Artist Talk: Dennis Vanderbroeck

Dennis Vanderbroeck heeft een wereldrecord op zijn naam, gooide hoge ogen in de modewereld en ontwierp heel wat indrukwekkende scenografieën voor theater. En toch is de angst om vergeten te worden altijd aanwezig in zijn achterhoofd. ‘Als ik niet vergeten wil worden, moet ik een meesterwerk maken.’ De alzheimer van zijn vader zet vaart op die missie.

Dennis Vanderbroeck (1990) werkt, met zijn Studio, op internationale schaal aan projecten in verschillende disciplines en contexten. Hij studeerde aan de opleiding Performance in Maastricht maar had lange tijd niet de behoefte om zelf op het podium te gaan staan. Tot nu. Dennis heeft modeshows ontworpen voor onder andere Dior, Calvin Klein en Raf Simons. Hij maakte toneelbeeld voor onder andere Internationaal Theater Amsterdam en Het Nationale Theater. Onlangs mocht Dennis zijn naam zelfs in het Guinness World Book of Records laten noteren dankzij zijn ontwerp voor het grootste opblaasbare sculptuur ter wereld voor modemerk Diesel.

Na meer dan 7 jaar staat hij zelf terug op (en naast) het podium met de performance ‘A Masterpiece’. Net zoals zijn helden – van Bruce Nauman en Yves Klein tot Tina Turner – probeert Dennis een meesterwerk te maken. De stem van zijn vader loodst hem doorheen de re-enacments van de performances van zijn grote voorbeelden en brengt hem vaker wel dan niet terug met beide voeten op de grond.

Je hebt heel wat ervaring in de modesector alsook met het maken van scenografieën. Heb je een favoriet medium?

De disciplines zijn verschillend en de contexten wijken af, maar in principe benader ik alle projecten met dezelfde methodiek. Dat ik al die dingen naast elkaar kan doen, dat maakt mijn baan de leukste baan ter wereld. Heerlijk om zes weken opgesloten te zitten in een theater, om vervolgens weer naar Parijs te vertrekken voor een modeshow. En omgekeerd. Die balans maakt mijn werk beter.

Ik kon mijn vader alleen maar zien als de spiegel van mijn allergrootste angst voor de dood en het vergeten worden.

Dennis Vanderbroeck

Het is wel meer dan 7 jaar geleden dat je je laatste voorstelling maakte. Wat bracht je terug naar het theater maken?

Ik zat al een tijdlang met het idee om iets te doen met de mensen die ik bewonder. Tijdens de coronpandemie had ik het gevoel dat mijn creativiteit mij ontnomen was. Tot mijn oog viel op een boek dat al jarenlang in de kast stond, met daarop het beeld ‘Leap into the void’ waar Yves Klein van een hek springt. Rond diezelfde tijd werd mijn vader – die toen 60 was - opgenomen in een zorginstelling voor jong-dementerenden. Ik kon mijn vader alleen maar zien als de spiegel van mijn allergrootste angst voor de dood en het vergeten worden. Door de ziekte van Alzheimer zit hij in het tergend langzaam proces van vergeten en vergeten worden. Wil ik een werk maken over het accepteren en loslaten van die angst, moet ik een medium kiezen dat bestaat in de vluchtigheid van het moment en dat is dus theater.

Hiervoor ging je in gesprek met je vader. Waarover gingen deze gesprekken?

Ik kom helemaal niet uit een kunstminnend gezin. Mijn vader is altijd heel trots geweest op wat ik doe maar heeft het denk ik nooit echt begrepen. Hij begrijpt bijvoorbeeld ook niet waarom de Amerikaanse kunstenaar Chris Burden zich in zijn arm liet schieten door zijn beste vriend. Als je dat doet ben je toch niet goed, vindt mijn vader. Waarom is dat kunst? Hij relativeert mijn helden enorm en dat is net interessant. Dat zorgt voor mooie gesprekken die zich vertalen over nalatenschap en kinderen … de grotere gesprekken over het leven.

Welke boodschap hoop je mee te geven?

Als je naar de voorstelling komt en je hoort mijn vader spreken, dan ben je al snel onder de indruk van zijn energie, humor en levensvreugde. Hij is helemaal geen getergde zieke man. Vaak is hij scherper in zijn associaties dan ik, omdat ik met een vertroebeld zicht naar kunst kijk. Het gaat helemaal niet over alzheimer of over hoe zielig mijn vader is, maar wel over wat zoiets betekent in het leven van de mensen die daar omheen staan. Ik vind het ook heel waardevol als mensen gaan nadenken over de relatie ten opzichte van hun ouders.

Het gaat helemaal niet over alzheimer of over hoe zielig mijn vader is, maar wel over wat zoiets betekent in het leven van de mensen die daar omheen staan.

Dennis Vanderbroeck

Hoe heeft het maken van deze voorstelling jullie band beïnvloed?

We hadden altijd een goede band, maar hij is nu een wezenlijk andere man dan tien jaar geleden. Ik had onbewust weinig contact met mijn vader omdat ik de confrontatie met hem en de plek waar hij woont te moeilijk vond. Dit project dwong me om opnieuw toenadering te zoeken. In plaats van me vast te houden aan mijn herinnering, probeer ik me te verhouden tot de man die hij nu is. Hij is aan het veranderen maar hij is er nog steeds.

Wat denk je dat dit project voor hem betekend heeft?

Dat is moeilijk te duiden omdat hij niet op die manier in het leven staat. De ziekte heeft hem foggy gemaakt, hij is niet bezig met reflectie. Maar ik denk dat hij enorm genoten heeft van het samenzijn. Het geeft niet dat hij de herinneringen niet heeft, dat maakt de momenten niet minder waardevol.

Wat vond hij van het eindresultaat?

Hij vond het zeker goed. maar zei tijdens de terugweg tegen mijn moeder dat hij wel een gage wil ontvangen voor het ontlenen van zijn stem. (lacht) Dat vond ik een goede grap.