Het is maandagmorgen als we Gorges spreken via de telefoon. Zijn stem is tegelijk zacht én vastberaden. Het korte gesprek bereikt in een mum van tijd een bijzondere diepte. Over ogenschijnlijk ‘complexe’ voorstellingen, extreemrechts en Gorges’ liefde voor Genk: drie zes dubbel nul. 

Na de inhoud, volgt de vorm

“Ze noemen me soms een theatermaker, maar dat ben ik niet. Ik ben een regisseur en gebruik specifieke vormen om inhoud over te brengen. Sommige verhalen komen het best tot leven door middel van muziek, andere via dans, een monoloog, een sculptuur,... Ik probeer me niet vast te pinnen op één specifieke discipline. De inhoud staat voorop. Ik omschrijf mezelf daarom graag als een inhoud jerk; elk verhaal heeft eindeloos veel lagen en die moet je durven tonen. Maakt dat mijn voorstellingen complex? Dat wordt gezegd, maar dat is omdat de wereld om ons heen ook zo complex ís. Mijn verhalen zijn zo intellectueel dat de intellectuelen het niet meer snappen (lacht). De gewone man op straat snapt het nochtans maar al te goed. Het valt me op dat zij zoveel meer beleven, omdat ze durven loslaten. Mijn oproep aan iedereen die graag naar het theater gaat: geef je over, vergeet alles wat je kent en sta open voor iets nieuw.”

The Butcher

Het stuk vertelt een dramatisch, absurd en humoristisch verhaal over een slagersfamilie in een onafhankelijk Vlaanderen in het jaar 2070 waarin de Polen met de scepter zwaaien. “Eigenlijk gaat The Butcher over extreemrechts, over de trotste nationalist. Nationalisme is een gevoel dat mij vreemd is – behalve als het over Genk gaat, misschien – en daarom boeit het me zo. Ik ben protestants opgevoed, mijn vader is een fiere man. Door die persoonlijke geschiedenis hebben religie en nationalisme me altijd wel bezig gehouden. Aan dit stuk is zo’n zes tot zeven jaar denkwerk vooraf gegaan. Ik leef mij graag in en dat heeft tijd nodig. In The Butcher is de lijn tussen de waarheid en de leugen erg dun. Het is een fantasierijk verhaal, dat zich uit in extreme situaties. Het is belangrijk dat we via de kunst over alles kunnen spreken, er mogen geen heilige huisjes zijn. In de research naar dit verhaal heb ik de complexiteit ontdekt van bepaalde politieke groeperingen – zoals extreemrechts, maar evenzeer van ‘links politiek correct’. Je merkt dat iedereen leeft in een bubbel, waarin maar één waarheid geldt. En ik ben maar een mens, die er naar kijkt en het probeert te begrijpen.”

Drie zes dubbel nul

Mijn gevoelens voor Genk zijn groot. Ik heb hier afgezien, want toen ik in België arriveerde was er nog veel frictie. Iedereen moest zijn plek nog innemen in de stad, dat is hard. De inclusiviteit druipt er nochtans vanaf na al die jaren; de taal die uit die mix van mensen is voortgekomen, is daar het mooiste voorbeeld  van. We hebben een eigen taal gecreëerd, waarbij alle nationaliteiten iets op tafel hebben gelegd en er een bonte soep van hebben gemaakt. Mijn ouders wonen nog in Kolderbos. Ik ga er altijd naartoe met ‘de G1’ (de bus, nvdr.) en zet me dan pal in het midden. Genkenaren horen spreken, dat is pure poëzie. C-mine betekent ook veel voor mij, het heeft me mee gevormd tot wie ik ben. Alles wat ik tot nu toe gecreëerd heb, heeft al op C-mine gestaan. Vanuit het perspectief van een maker is dat van onschatbare, motiverende waarde. C-mine is voor mij een anker, een houvast.”

LOD & Gorges Ocloo

The Butcher, de engel kwam niet

20u15 - kleine zaal

Meer info & tickets