Radouan beantwoordt het Zoom-gesprek met zijn smartphone, live vanuit Tunis waar hij werkt aan zijn nieuwste productie ‘Libya’. C-mine en Tunis zijn exact 1.932 kilometer van mekaar verwijderd, maar dat voelen we niet als we het oog in oog hebben over die bijzondere streek waar hij zich nu bevindt, over choreografie als gespreksvorm en over hiërarchie in de kunsten.

Beweging

“Ik zie choreografie als een ruimte zie zicht opent, een plek waarin je host bent en verschillende inhouden aanreikt. Het collectief dat ontstaat tussen het publiek en de performer, dat kan de choreografie aanmoedigen. Toch zit ik in het lichaam van een danser, en hecht ik veel belang aan de positie van het lichaam in de ruimte. Het lichaam creëert beweging in de ruimte, verhoudt zich op een specifieke manier tot het licht, en tot het publiek. Beweging an sich is enorm krachtig. Als je er voor open staat, zie je het overal."

Tafukt, Akal, Ayur

Dit voorjaar passeert Radouans trilogie op C-mine; een drieluik waarin drie vrouwelijke godinnen centraal staan: Nithe, Tanit en Athena. “De trilogie hoort bij een duidelijk stroming die zich momenteel binnen mijn werk voltrekt. Het gaat steeds over de hiërarchie van kennis. Die hiërarchie stel ik in vraag. Concreet doe ik dat via drie benaderingen: het benaderen van onze collectieve ruimte en het zoeken naar de link tussen architectuur en lichaam, werken met jongeren over het thema tijd en muziek en tot slot de epistemologische geschiedenis. Dat laatste graaf ik uit via deze trilogie. We zijn het gewoon geworden om de geschiedenis op een lineaire, academische manier te benaderen: verleden, heden, toekomst. Daarmee mis je heel wat belangrijke componenten. Met ‘Tafukt’, ‘Akal’ en ‘Ayur’ breng ik een bezoek aan de geschiedenis van de Imazighen, de Inheemse bevolking van Noord-Afrika. Via hun ambachten, kunsten en storytelling hebben zij in de loop der eeuwen een bijzondere traditie opgebouwd in het blootleggen van hun persoonlijke geschiedenis. Ook zij gebruikten performance en choreografie om een boodschap over te brengen. Binnen de voorstellingen is er ook een belangrijke rol voor het matriarchaat, op een poëtische manier. De moeder van alle moeders, of je haar nu Nithe, Tanit of Athena noemt. Bij de producties zijn telkens negen mensen intensief betrokken: op de planken en achter de schermen. Van dansers, over poëten tot visual artists. Het nummer 9 is niet louter symbolisch, ook in de productie waar ik momenteel vanuit Tunis aan werk speelt het een belangrijke rol.”

De ruimte en de mensen

“C-mine is mooi in haar diversiteit: de architectuur van de site, de museale functie, dat je er ook gewoon kunt ‘rondhangen’. Ik vind de positie binnen het stedelijke weefsel ook boeiend, het ligt niet pal in een stadscentrum, het is een plek op zich. Er zijn op C-mine ruimtes die een duidelijke invulling hebben gekregen, maar vele plekken hebben geen specifieke identiteit. Ze houden een belofte in; je kan er zelf invulling aan geven. Als instituut besta je uit twee entiteiten: de ruimte en de mensen. De relatie tussen die twee én de geschiedenis die ze delen is van belang. Alsook hoe een instituut gerund wordt. Ik voel me op C-mine altijd welkom, er wordt voor je gezorgd. Ik woon in Brussel en vertoef ook vaak in Antwerpen, maar ik vind het belangrijk om uit mijn eigen omgeving te breken. Kennis en kunsten moeten horizontaal verspreid zijn. Als alles vertrekt vanuit één hiërarchisch centrum, geraak je nergens. Voor mij is Genk niet de periferie, immers voor de inwoners van Genk is het dat toch ook niet? Het hangt er maar vanaf vanuit welk standpunt je er naar kijkt.”

Dans

Radouan Mriziga

10.03 – TAFUKT
27.04 – AYUR
25.05 – AKAL

20u15 – kleine zaal