Artist Talk: Athos Burez
Beeldend kunstenaar Athos Burez groef in het Emile Van Dorenmuseum tussen honderden oude postkaarten, op zoek naar opmerkelijke en kenmerkende gebeurtenissen uit het verleden van Genk. Vanuit zijn atelier in Antwerpen, waar hij een levensgroot Hotel des Artistes nabouwde, vertelt Athos over zijn nieuwe fotoreeks en expo die tonen wat er volgens hem écht gebeurd is.
Je verbeeldt gebeurtenissen die nooit hebben plaatsgevonden, of wel?
In de kamers van mijn hotel maken we een tijdreis doorheen de Genkse geschiedenis. Ieder beeld heeft een link met een specifieke gebeurtenis, of althans de fantasievolle versie daarvan. De postkaarten van het Emile Van Dorenmuseum, waarvan sommigen wel 140 jaar oud, tonen telkens maar één beeld: je kan wel raden waar het over gaat, maar toch weet je het nooit echt zeker. Ik liet mijn fantasie de vrije loop, de schrijfsels las ik bewust niet.
Wat is de meest bijzondere postkaart die je tegenkwam?
Tientallen bizarre foto’s van de kerktoren die plots bleek omgewaaid! Al vrij snel zag ik een link met de vele postkaarten van paters en nonnen die gelijktijdig opdoken. Zo wordt het plots mogelijk dat een kwade geest de kerktoren omver blies.
Door naar het verleden te kijken, ontdekken we nieuwe dingen aan vandaag.
Wat tonen jouw nieuwe beelden?
Ik probeer een andere kijk te bieden op het verleden en de toekomst door alle maffe gebeurtenissen te tonen. Er zijn heel wat bijzondere verhalen terug te vinden in Genk, zoals de zoo, de pretparken of de huidige everzwijnproblematiek.
Het lijkt een hele onderneming om een decor te bouwen dat historisch accuraat is?
Alles moet authentiek te zijn, dat maakt het altijd een hele zoektocht naar de juiste spullen. De schilderijen leende ik bij het Emile Van Dorenmuseum, en het mijnmateriaal bij een Genks privémuseum. Zelfs de varens komen uit een Genks bos. (lacht) Ik vind het ook belangrijk dat mijn modellen zich kunnen inleven en probeerde zoveel mogelijk mensen te verzamelen die uit de
streek afkomstig zijn, zoals Matteo Simoni en verschillende Genkenaren.
Wat hoop je teweeg te brengen bij de toeschouwer?
Ik hoop dat inwoners het verleden terug gaan opzoeken. De locaties op de postkaarten bestaan niet meer of hebben een andere invulling gekregen. Dat tweeluik vind ik interessant: hoe het ooit was en hoe het nu is. Het is enkel door naar het verleden te kijken dat we nieuwe dingen aan vandaag kunnen ontdekken.